beş dakika önce hiç görmediğim rahmetli dedemin çok net bir fotoğrafını buldum. içim bir hafifledi ki sormayın. alıştığımdan farkında değilmişim ama meğerse ben doğduğumdan beri merak ediyormuşum onu.
babam 13 yaşındayken dedemi kanserden kaybetmişiz, beni geçtim babam bile tanıyamamış onu doğru dürüst. akrabalarımızdan, büyüklerimizden çok dinledim. ama hani derler ya; kör ölür, badem gözlü olur. kısmen de olsa öyle bir durum var sanıyordum. resmi görünce anladım. daha doğrusu hissettim. söylenen her şey, kelimesi kelimesine, sapına kadar gerçek! az bile söylemişler.
.
konu komşuya kol kanat geren. zalime mert, mazluma baba.. bileğini büken olmamış hiç. kendisinden birkaç yaş büyük abisinin kavgası olurmuş mesela, karşı taraf abisinden değil de bizimkinden çekinirmiş namını duyduğu için :d
gümrük memurluğunda hiç rüşvet kabul etmediği için iş arkadaşlarınca anlam verilememiş başlarda. sonra sonra anlamışlar prensiplerini. saygı duymaktan başka çareleri kalmamış.
mahalleye girişi ve fiyaka.. ceketini iki parmağıyla tutup tek omzundan sırtına doğru sarkıtırken; diğer eliyle de sigarasını içermiş yavaş yavaş.
eve bir karpuz ya da kavun alacaksa bir değil iki alıp, tekini eve varır varmaz güzelcene dilimler, olur da görmüşlerdir ve canları çekmiştir diyerekten mahallede top oynayan çocuklara dağıtırmış.
.
hey gidi ibrahim. tanışmak nasip olmadı ama çok seviyorum seni. bence hayallerimdekinden daha da güzel bir adamsın sen. elbet buluşacağız.
buraya kadar bu yazıyı okuduysanız, bir fatiha'nıza talibim. merhumun ruhuna el fatiha!
kendisi;
gorsel
.
not: sonda yaptığım fatiha çıkışını kardeş payı'nın final bölümünde metin canlı yayında yapmıştı. güzel olay vallahi. aslında parası neyse vereceksin, milyon takipçili bir instagram hesabına hikaye attıracaksın bu şekilde. o hikayeyi yarım milyon insan izlese, onların da en az yarısı fatiha okusa.. daha ne olsun. haftada bir yap bu işi, ayda 1 milyon fatiha. ohh.