melih bulu

Kendimi onun yerine koyuyorum bazen. Ne yapardım diye düşünüyorum. Nasıl hala istifa etmedi, bırakıp gitmedi anlamıyorum. Ben olsaydım çok utanırdım. Düşünsene herkes nefret ediyor senden, herkes gitmeni istiyor ama sen hala oradasın. Haketmediğin bir yerdesin. Başkası olsa geceleri uyuyamazdı utançtan. Nasıl bu durumla mücadele ediyor, nasıl hala işin dalgasında, nasıl hiçbir şeyi hala ciddiye almıyor anlamıyorum. Gururunu hiçe sayacak kadar makamına aşık olmuş olmalı. Ya da hatalı olduğunu kabul etmek istemiyor. O yüzden hiç ciddiye almıyor bu olayları. Yanında durmayan Boğaziçi Üniversitesi öğretim görevlileri ile ilgili şey demişti: "Onlar benim arkadaşım, neden böyle yaptılar anlamadım." Farkında değil mi acaba tüm bu olanların. Bu kadar kişinin nefretini kazanmaktan en ufak bir rahatsızlık bile duymadı. Bunun başka ne gibi bir açıklaması olabilir gerçekten merak ediyorum. Sana üzülüyorum Melih bey çünkü yaşlandığın zaman bunları hatırlayıp kendinden utanacaksın. Torunların, çocukların bu olayı öğrenince sana soracaklar. O zaman daha çok utanacaksın. Belki de "Ben haklıydım. Bana haksızlık ettiler." diyeceksin. Onlar da sana inanacak. Ama hep içini kemirecek o utanç duygusu. Eğer tüm bunlar umrunda değilse, hiç utanmıyorsan o zaman daha kötü.