Birkaç saat önce, bir tane hafıza kartı buldum ve telefona taktım ne varmış diye.
İçinden en son gerçekten mutlu olduğum ama bunu idrak edemediğim zamanlarım çıktı. Tüm sevdiklerim her fotoğraf karesinde gülümsüyor, videolarda kahkahaları duyuluyor.
Bu yönden özlüyorum, hem de çok. Henüz sevdiğim insanlar hayattalar.
Ama diğer yandan da hafızamdan sildiğim ve bunum eksikliği hissetmediğim anılar da çıktı karşıma. O anları atlatabildiğim için mutluyum. Bir tane fotoğrafım var mesela, gördüğüm an içim sızladı. O zamanı niye özleyeyim?
Eski ekran görüntüleri buldum, içinde sözlüğe dair görüntüler de vardı. Bir tane arkadaşımla olan konuşmamı buldum. Sonra onu da özledim.
Geçmişte güldüğüm anları özlüyorum ama o anların kayıtlarını izlerken de yüreğim parçalanıyor. Keşke o anları tekrar tekrar yaşama fırsatımız olsaydı.
Geçmişi, şu an toprak altında olan sevdiklerimin kahkahalarını barındırdığı ve onlara özgürce sarılabildiğim zamanları içerdiği için özlüyorum. Şimdi onlar yanımda olsa özlemezdim sanırım.