eski sevgiliyi unutmak

Ofiste kendime filtre kahve arası verdim. Home office'te. Ya da room office. Hehe. Neyse. Bilimsellikle ilintili bir entry girip gideceğim. Behzat Ç'nin bir bölümü vardı. Yanlış hatırlamıyorsam şöyle bir replik bulunuyordu. "Unutmak kelimesi undan gelmiş. Bildiğimiz un. Hamur işi yani. Birini unutmak için, unufak etmek gerekiyormuş." Yani böyle bir şeydi. Bu biraz doğru. Aslında baya doğru. Açıklayacağım. Bir şeyi unutamıyorsanız, sizi rahatsız eden bir şeyler vardır. Vicdanınızı rahatsız eden, üzen, "Bunun böyle olmaması lazımdı." dedirten, yanlış yaptığınız yahut kendinize haksızlık ettiğiniz noktalar... Fark etmiyor. Kabaca bunlara, işlenmeyen materyaller diyoruz. Beynimizde milyarlarca sinaps var. Sinaps de aslında, duygularımızı, düşüncelerimizi, hareketlerimizi, hayatta kalışımızı... Baya baya her şeyin temeli olan bir şey. Kafanıza takılan bir konuda, işlenmeyen bir veri olduğunda ortada, bu sinapsler yumak oluyor gibi düşünün. Ucu belli olmayan, karmakarışık bir ip gibi. Bunu ortadan kaldırmak için, işlenmeyen o materyali işlemeniz gerekir. Bastırmak hiçbir şeyi çözmez. Sadece yanılsamaya düşersiniz. Peki... Bunu nasıl yapacağız? Aslında bu biraz size bağlı. Konuşmaktan, ağlamaktan, üzülmekten korkmamanız gerekir. Anlatabilmeniz, kendinizi ve duygularınızı ifade edebilmeniz gerekir. Bazı insanlar sadece etrafına değil, kendisine bile saçma bir gururla yaklaşıyor. En azından kendinize sıcak ve samimi davranmanız gerekir. Sadece eski sevgili için değil, sizi etkileyen ve unutamadığınız her konuda bunu yapabilmelisiniz. Anlatın ya. Konuşun. Yazın. Dinleyecek kimseniz yoksa yahut artık insanlar sizden aynı şeyleri duymaktan yorulduysa, gelin buraya yazın. Ben yazdım geçmişte. Buraya, başka yerlere, bloguma... Okunup anlaşılmak için değil, içimdekini öldürmek için yazdım. Bazen bana acıyan oldu, bazen de "Ah, vah" dileyen. Hayatımda en nefret ettiğim iki şey olsa da, umursamadım. Her seferinde de, çok daha güçlü doğruldum düştüğüm yerden. Ciddiyim. Nacizane, bu işin içinde biri olarak size verebileceğim en iyi tavsiye bu. Tabii ki, eğer ortada tek başınıza aşamayacağınız bir yük varsa profesyonel yardım alın. Geçmeyen bir şey yok. Hepsi geçer, ağlayış, yorgunluk, üzüntü, kırgınlık... Çok sevdiğim bir yazardan(evet o) alıntı yaparak devam edeceğim. "Ağlayış geçer gider. Neye ağladığını da unutursun, neden ağladığını da. Hep ağlayamazsın. Hep hatırlayamazsın. Acı yorar." Gülerken gözleriniz parlasın. Hade eyv.