Aşırı ama aşırı mutlu oluyorum, sonra bir şeyler boka sarıyor. Sonra ben üzülüp kendimi derbedere vururken bir şeyler daha oluyor ve ben boka saran şeyler için üzülmeyi kesiyorum.
Daha sonra tam güzel bir şey oluyor, ben tekrar umutlanıp mutlu oluyorum. Daha sonra, tekrar boka sarıyor. Ben yine üzülürken bir şey oluyor ve ben "Böyle olması benim için daha iyiymiş." diyorum.
Öyle devam ediyor. Maraş dondurmacısı önünde, bir tık dondurmayı 3o dakika kapmaya çalışan çeik gözlü turistler gibiyim. Tam bir şeyleri tutuyorum, külah elimde kalıyor.
Üzücü.
Neyse ya, umarım sonu güzel biter.