Benim babam hep sinirliydi. Kendimi bildim bileli otoriterdi. Götümüz titrerdi yanında. Cidden. Höt dediği zaman kaçacak yer arardık. Bağırırdı, kızardı, baya aksiydi bir de. Yaşlandıkça pamuk şeker gibi oldu adam.
Uyurken severdi bizi çocukken. Büyüdükçe daha bir sözlü ifade etmeyi öğrendi sevgisini. Eşşek kadar oldum, geçen gün yanağımı severken uyandım mesela. Hiç çaktırmadan kaldım öyle. Öptü gitti. Arada gelir sarılır.
Kötü bir baba mı... Dünyanın en iyisi benim gözümde. Adam kocaman ömrünü bizim için harcadı. Harcamaya da devam ediyor. Ama işte, insan her zaman erdemli olamıyor. Zor bir hayat yaşamış. Zor bir çocukluk geçirmiş. Onu bu yüzden yargılayamam. Çünkü onun yaşadıklarını yaşamadım. Bunu da geç öğrendim. İnsan yaş aldıkça olaylara daha farklı yaklaşmayı öğreniyor.
Kendimle ilgili mücadele ettiğim en büyük şey de asabi oluşum. Yani oluşumdu. Artık değilim. Çabam meyvesini verdi. Bir gün çocuğum olursa, o üzülmesin. Hehe.