asosyal itiraf

abla kardeş ilişkisi olanları çok kıskanıyorum. hiç öyle olamadım ben ablamlarla. görüyorum böyle kimi abla kardeşler var sırdaşlar, kankalar ne bileyim çok seviyorlar birbirlerini, sarılıyorlar falan. ben ablamlara sarılamıyorum. içimden hiç gelmiyor. benc onların da içinden gelmiyor. iki tane ablam var. sohbet edemiyorum, hiçbir şeyimi anlatamıyorum. yabancıdan farkımız yok. aynı evin içinde üç kız çocuğu nasıl bu kadar yabancı kaldık birbirimize bilmem. şimdi ayrı ayrı evlerdeyiz. ama birbirimize de gidip gelmeyiz pek aynı ilçede yaşıyoruz. gerçi yine ikisinin arası biraz daha iyi, görüşüyorlar, gezmeye gidiyorlar falan ama ben hep dışardayım lan. niye ya ben bu aileden değil miyim kardeşim, uzaklarda mı doğup geldim ben? sordukları sorunun cevabını bile dinlemiyorlar. bişi soruyorlar dimi mesela ben anlatıyorum, bakıyorum gözler bomboş, verilen tepki hmm, sonra birden bambaşka bir konuya geçiyorlar kendi aralarında. yoruluyorum. ama instagram'da fotoğraf paylaşırken "kız kardeş dosttur, candır, baldır" diye altına yazıveriyorlar sinir oluyorum. habire kitap alıyorum diye sinir olmuş küçük ablam, saçma saçma şeylere para veriyor, evine bi tencere takımı almaz diye. iyi de benim tencerem var ki. neymiş elmas tasarımmış, tefalinmiş, bu farklıymış. noluyo elmas mı yumurtuyor? tencerem varken niye bin küsür lira vereyim ki tencereye? ben böyle deyince de saçma sapan işlerle uğraşan, saçma sapan bir insan olmakla itham ediliyorum. doğum yapacak, bebeğe gittim kıyafet aldım. olay oldu ailede. neden ona sormadan alıyormuşum, çok kalınmış aldığım, o kalın giydirmeyi sevmiyormuş, zaten baharda doğacakmış. ailede olay oldu diyorum çünkü babam bile laf etti. inceden bir kırıldım. pofidik bir eşofman takımıydı halbuki, bebiş üşümesin istemiştim. neyse, kızılay kutusuna atayım da ihtiyacı olana gitsin bari.