Az önce bir şey öğrendim, kan beynime sıçradı. Bir süre öyle sinirliydim ki, arayıp ağzıma geleni söylemek geldi içimden. Sonra vazgeçtim. Buraya anlatayım dedim. Yoksa gerçekten kötü bir şey yapacağım.
Bir ilişki nasıl biterse bitsin, nasıl olursa olsun, iyilikleriyle hatırlanır. Acısı çekilir, üzülünür. Sonra da unutulur. Ben böyle gördüm, böyle öğrendim. Buydu yani. Ne birine askıntılık ettim, ne de rahatsız. Olduğum gibi kalıp, elimden gelen her şeyi yaptım. Yaşadığım ve gözümle gördüğüm en ağır ve en kötü ayrılmalarda bile kimsenin arkasından iftira atmadım, kafamda kurduklarımla ithamda bulunmadım, kötü konuşmadım. Alacağım dersi aldım, yoluma devam ettim. En ufak ya, en ufak bir şey... Olmadı, uyuşamadık, yetemedim, beklentilerini karşılayamadım dedim geçtim. Neden diye sormadım bile. Valla, zor değil bu kadarcık erdemli olmak.
İnsanlar ben sustukça, arsızca ve hiç çekinmeden de üstüme gelmeye devam ettiler ya. Aciz ya da suçlu olduğum için mi böyle yaptığımı sanıyorlar bilmiyorum. Karşısına çıkmaya it gibi korktuğun birinin neden arkasından konuşursun ki?
Bir buçuk yıl geçmiş hala nasıl irin yayabilirsin ya? Nasıl? Bu kadar mı şerefsiz, bu kadar mı haysiyetsiz, bu kadar mı karaktersiz olur bir insan?
Herhalde kimseye zarar veremeyeceğimi sanıyorlar. Bakın yemin ederim, istesem hayatını kaydırırım. Vallahi zor değil. Sadece kendisi de değil, ailesi de nasibini alır. Bunu yaptığım için de zaten rahat olan vicdanımda yaprak kıpırdamaz.
Aptallık bende. Sanki karşımda danışan var amına koyim. Para mı alıyorum karşılığında. Koy duvarını, döşe ön yargını, göm gitsin. Neden insanların benliğini anlamaya çalışıyorsun, neden en olmayacak insana bile bir şans veriyorsun ki?
Kimse yaşattığını yaşamadan ölmez.