benim. hiç de öyle kin insanı yorar kin beslemek kötü bir şeydir diye düşünmüyorum. böyle söyleyenlerin de asla kin beslemediklerine inanmıyorum, kin de tıpkı diğer duygular gibi bir duygu ve bunu da yaşamak tatmak zorundasın. aynen böyle, sana yapılanı unutmayacaksın bu hayatta, unutmayacaksın ve kinini diri tutacaksın ki bir daha yapamasınlar, ayakta dimdik durabilesin, aynı acıyı tekrar tekrar çeksen bile bir anka gibi küllerinden doğabilmek için kininle kendini yakabilesin. kin beslediğimden değil de besleyemediğimden en büyük kazıkları yedim. ama bu kin beslemeyi yanlış anlıyor birçok insan bence. kin beslemek sürekli onu anmak ondan nefret etmek sürekli o olayın içinde yaşamak atlatamamak değildir. kin beslemek kenarda aklının bir köşesinde ihtiyaç duyduğun anda çıkarıp getirebileceğin ve yüzüne vuracağın ya da karşısına geçip o ''anladın mı, gördün mü, nasıl oluyormuş'' gülüşünü atacağın bir şey olmalı. sırtında bir çuval gibi taşımamalı insan kinini, içinde bir ateş gibi taşımalı. yormamalı kin beslemek. şahsen ben böyle bakıyorum. kin de bizim duygu odamıza koyduğumuz ve doğuştan sahip olduğumuz bir duygu, sadece kullanmayı bilince güçlü oluyor. tıpkı gülmen gereken yerde gülmeyi bilince, üzülmen gereken yerde de üzülmeyi bilince duyguların güçlü olduğu gibi, kini kullanmayı da bilmek gerek.