öyle bir yola girdim ki iki ucu da boklu, her gün farklı, değişken. gün içinde otuz farklı ruh haline giriyorum, sürekli kendimi ikna etmeye çalışırken buluyorum kendimi, zor dayanıyorum artık gücüm de kalmadı ama bu kadar uğraştıktan sonra çöpe atmak istemiyorum emeklerimi. belirsizlikten nefret ederim ama mutlak bir belirsizliğin içine hapsolmuş gibiyim, belirsizlik artık kaderimmiş gibi, hayatım boyunca peşimden gelecekmiş gibi.
istemediğim konumlara düştüm, istemediğim şeyleri yaptım, kaybettim. olmadığım biri oldum. peki buna değer miydi, bu sorunun cevabı da belirsiz. keşke bazı sorularımın cevabını bilebilsem.
kimseyi de hatırlamıyorum artık, kendimi bile unuttum. akışına bırakmak tam olarak bu sanırım. biraz at gözlüğüyle bakmak gibi. etrafına bakıp düşünmemelisin, girdiğin yolda ilerlemelisin, bu şekilde akışına bırakabilirsin ancak. umarım bu akışın sonu güzel olur da tüm bunlara değer.