Bir kaç gündür kafamı kurcalayan şeyler var. Size anlatayım da rahatlayayım. Arkadaşlar bu şehirden bir an önce gitmek istiyorum ama gitmek çözüm değil benim problemim ailemdekiler beni ezikliyor çok kötü bir durum değil mi? Artık komik gelmiyor. Ciddi ciddi herkes söylemek istediğini gülerek söylüyor. Sinirleniyorum ama onların yaptığı şeyi yapmamalıyım. Ve kimse benim sorunlarımla ilgilenmiyor. Benim sorunum olamazmış gibi. Bıktım artık. Söylediklerini yapmam gerekiyor. Her şeye mudahale ediyorlar ya yeter. Sizin gibi değilim ve olmakta istemiyorum zaten. Ben farklı şeyler yaşadım diye bu şekilde davranamazsınız. Belki sizden daha çok biliyorum ama daha az konuşuyorum diye istediğinizi söyleyemezsiniz. Bu evde kimseyle yarışmıyorum. Ya da birisinin sevgisini kazanmak için yapmak istediğim şeylerin peşini bırakmıyorum. İşte tamda bu yüzden siz değilim ve beni böyle kabul etmek zorundasınız.Ailem olmanız size dalga geçme hakkı tanımıyor. Ben sizin düşüncelerinize saygı duyabiliyorsam siz de bana saygı duyacaksınız.