asosyal itiraf

ben piyanist. insanlar bizi her zaman konuştuklarımızla tanıyorlar. cümlelerimizi ayna biliyorlar. arka plan yok çoğu kimsede. sözlüğe üye olduğumdan bu yana zannediyorum hiç bu yüzümle alakalı bir yazı yazmadım. fakat bazen o kadar büyük bir endişeye kapıldığım oluyor ki kendimden kaçmak istiyorum. düşünceler her zaman bir çözüm üretebiliyor. düşüncelerin yetmediği yerde sabırla yaşamak zaten çözümün kendisini getiriyor. fakat endişeden kaçamıyorum ben. hayatımı parmaklarımla kazanıyorum. kazımadan, okşayarak. bunun için mi bilmiyorum insanın yaptığı iş ruhuna da yüzüne de suret edermiş ya hani. böyle hep düzgün bir simalı ve kibar mizaçlı birisi olmuşumdur. ve bunun bıraktığı naiflikle o bahsettiğim endişe altında kalmak bazen oldukça can sıkıcı oluyor. sağlık. her şeyden önce sağlık. her derde şükrettiren sağlık. bununla sınanmak istemiyorum. fakat kaçamıyorum da. kendi kendime yeteceğimin bilincindeyim. ama bu güç kadar yıpratan daha sarsıcı bir yalnız olma durumuna şahit olmadım. kadınlar hep olur. her zaman o hayatın bir döneminde sana hitap eden sana erkek olduğunu hissettiren bir kadın bulursun. o seni bulur. kadına saygı ver kadın sana kendini versin bunu bilir söylerim. fakat bazen insan bu koşturmacanın zevk dolu hayatın da biteceğini ve en nihayetinde sığınacağı kapıda yine tek başına kalacağını biliyor. ameliyat odasına hiçbir yattığın kız gelmez mesela. bunun bilincinde olmak. sarsıyor işte. sarsıyor.