Gene depresyon modundayım bir şeyleri yazmakta konuşmakta fayda etmiyor artık.
Beş dakika sonra ölmeyecegimin bir garantisi yokken bu gelecek kaygısı niye ? Etrafımdaki herkes sanki işini gücünü eline almışta bi ben kalmışım gibi geliyor. Hayatım belirsizliklerle dolu bende bi o kadar zorlaştırıyorum. Motivasyon sıfır oğlu sıfır halbuki ne kadar güzel başlamıştım. Geceleri mutsuz uyuyup sabahları Mutlu uyanmayı bekledim ama öyle olmuyor işte. Kafamı yastığa koyduğum zaman bir sürü şey dönüyor ama bir sürü hepsi birbirinden bağımsız onlar kavga ediyor ben dinliyorum.
Eskiden hayal kurarak uyumayı çok severdim bazı akşamlar hayal kurabilmek için yatağa girerdim. Artık hayal kurmuyorum çünkü bana kendimi aptal hissettiriyor.
Allahım nolur bi parça baht ver lütfen ya