Yanlış anlaşılmasın halime binlerce kez şükrediyorum.
Ama eksik şeyler var, arkadaşlarımla görüşemiyorum, gezmeyi çok severim gezemiyorum. Zaman elimden akıp gidiyor gibi geliyor.
Okullar ne olacak? bazen hiç bitmeyecek gibi geliyor. Gelecek kaygısı basıyor.
Şu an çalışıyorum ama istediğim şeyi yapmıyorum, yapamıyorum.
Sevdiğim insandan ayrıldım aklımda soru işaretleriyle. Doğru olanın böylesi olduğunu biliyorum ama sevilmemenin verdiği huzursuzluk var. Her şey boşmuş, emekler, verilen değer ne bileyim hiç uğruna verilmiş sevgi üzüyor ister istemez.
Daha sonra aile evi, çok seviyorum yalnızlığı alışmışım buna, kafama göre yaşamaya, şimdi garip bir şekilde evde oturuş şekline yemek yediğin saate karışılması saçma geliyor. Orta da bir şey yokken tartışma ortamı yaratılıyor.
Bir de her insanın kendisiyle kavgası olur ya benim kavgam bitmiyor. Hesaplarım birbirine uymuyor. Düşüncelerim tamamlanmıyor bir sonuca varmıyor. Bunu mu yapsam? Şunu mu yapsam?
Şu an sadece bekliyorum. Harekete geçemiyorum. Içimde hiç bir heves yok, istek yok. Bıraktım olduğu gibi olsun. Yol neyi gösterirse onu yapacağım ama sanki bunlar hep olacak gibi geliyor. Bitmeyecek gibi. Biliyorum bir gün hepsi geçecek bambaşka yerde bambaşka insanlarla bambaşka duyguları yaşayacağım ama işte. Umarım bu günleri aratmaz hiçbiri.