Farkındalık bir kere pençesine düştüğünüzde bir daha kurtulamayacağınız bir hastalık gibi. Hastalık dediğime bakmayın, kesinlikle farkında olmadan yaşayıp giden çoğunluktan çok daha anlamlı (kime göre?) bir hayat yaşıyor insan bu durumda. Tabii bir anlam bulabilirse.
En zorlu ve hastalık yapıcı kısmı da burası: anlam arayışı. Farkındalık, insanın gözünde her şeyin görünüşünü değiştiriyor. Toplumun en çok değer verip önemsediği şeyler genelde çok anlamsız gelmeye başlıyor. Peki gerçekten anlamlı olan ne? Herkesin en üstte tuttuğu değerlerle insanın kendi değerleri tutarlı olmadığında büyük bir yalnızlık hissi kaplıyor bedeni. Anlatmaya çalışsanız da anlaşılmıyor genelde. Çünkü dediğim gibi onlarla tutarlı değil değerleriniz. İşte bu noktada tutarsızlık insanı hangisinin doğru olduğu çelişkisine götürüyor. Çoğulcu düşünce mi doğru, aklım mı? Koca bir sürüyle tek başına savaşıyor insan bu durumda. Sürüyse hiç durmuyor, her zaman hayatında, her daim ilerlemekte. Bu yüzden farkında olan insan genelde hep çok yoruluyor.
Ne yazık ki çok acı veriyor bu. Sonunda anlama ulaşsanız da ulaşamasanız da çok acı veriyor. Gerçek farkındalık sahibi insanların büyük bir çoğunluğu büyük mutsuzluklar yaşıyor hayatlarında sırf bu yüzden. Sahip oldukları insan ilişkilerinin çoğu yapay geldiğinden genelde yalnızlığı seçiyorlar.
Nedir çözümü, bilmiyorum. Bilen varsa bilmeyenlere anlatsın lütfen.