(bkz: annelerin evlatları arasında ayrım yaptığı gerçeği)
Hele bir de bunun "erkek çocuğunu ayırmak" olanı var ki en nefret ettiğim ve annem sayesinde sürekli karşı karşıya kaldığım durumdur. 4 kardeşiz 1 tanecik abimiz var.. ben hayatımda erkek çocuğunun bu kadar yüceltildiğine bu kadar yakından şahit olmak gerçekten istemezdim. Abimi çok ama çok seviyorum ama ona karşı ve bana karşı yapılan muameleye dayanamıyorum. Sanki abim bu dünyaya bahşedilen bir velinimet bense ebeveynlerimin her istediğini yapmak zorunda olan külkedisiyim.. bu olayı bir örnekle açıklayayım:
"Yaklaşık 2 sene önce bi tane yavru tavşan almıştım aylarca elimle besleyip büyütmüştüm ama bir gün evden kaçmıştı. Ben arkasından bakıp ağlarken annem "gel ya nolcak geri gelir bırak şunu geç eve sofrayı kur" tarzı cümleler kurmuştu. Bugün ise abimin daha 2 gün önce eve getirdiği tavşan evden kaçtı. Annem sanki kendi yavrusu kaçmış gibi bi telaşa kapıldı etrafındaki herkese "tutun tavşanı gitmesin oğlum çok üzülür, gidin yakalayın getirin" diye feryat figan etmeye başladı, peşinden koştu, 2 3 saat boyunca yolunu gözledi..
Şu durumun nasıl koyduğunu gerçekten bir ben bilirim bir de Allah bilir sanırım. Onlara en çok emek veren, sürekli yanlarında olan, sürekli onların psikolojik şiddetlerine maruz kalan ve yine de onlar için çabalayan bana bir teşekkürü bile çok görürken sırf erkek olduğu için abimin üstüne titremeleri önünde paspas olmaları çok canımı yakıyo.