(#4071975)
25 yaşıma 8 ay kala gördüm bu entiriyi. gerçi anneme göre 25im. 1996 yılının agustosunda doğmuşum. bence ağustosa gelmeden 25 olmam, neyse. bunları bizzat düşünüyorum, ağlıyorum, üzülüyorum. fiziksel olarak kendimi severim mesela ama aynaya bakma hevesimi bile yitirdim. geçen bir arkadaşıma ağlarken çok güzelsin bak ağlama, kendini ihmal etme dedi. insanın bahtı güzel olsun zira bende yokmuş dedim. son bir kaç senedir, umudum, inancım, maddi ve manevi kayıplarım beni çok yordu.
tüm trenleri ben kaçırmışım gibi geliyor, geri kalanlar binmiş ve yollarına gitmişler.
bir arkadaşım var atandı şans eseri, aramızda 0,4 puan vardı. üstüne bir anda nişanlandı. lisede benim tanıştırdığım başka iki arkadaşım bebek bekliyorlar şu an evlendi şapşallar. instagramım kapalıydı yaklaşık bir senedir. açtım geçenlerde baktım bi, hepsi evlenmiş, iş kurmuş, yolunu bulmuş.
ben de ne yapayım, elinden gelen her şeyi yaptığı halde her konuda neden sorusuyla boğuşan biri olarak buluyorum kendimi son zamanlarda.
manevi inancım da fazlasıyla sarsıldı bu dönemde. hem günahlarım hem işlemekten vazgeçmeyişim. hem de bambaşka dünya düzenine ve adalete dair kuşkular. onunla da küstük gibi geliyor. rabbim, küs müyüz?