üzüldüğüm şeyleri sesli söyleyince daha bir gerçek oldu. ete kemiğe büründü karşıma geçti, başımı nereye çevirsem oraya geçiyor. içimde sanki cam dolu o odadayım yine. üzüntü karşıma geçti tek cam olmayan, sığındığım köşeye geçmeme izin vermiyor. yalın ayak koşturup duruyorum da camlar ardı ardına kesiyor ayaklarımı sanki. biliyorum bu üzüntünün hakkını vermeden geçmeme izin vermeyecek o camsız köşeye.
ruhum böyle ince ince kağıt kesikleri sızlar gibi üzülüyor.
bakın bu kızgınlık ya da kırgınlık değil. sek üzülmek.