Adamın birisi çok sevdiği, hayatındaki tek arkadaşı olan köpeği ile birlikte kendisini eve kilitler. Birkaç hafta köpeğini aç bırakır, sadece yasatacak kadar yedirir. sonra bir kutu ilaç içip intihar eder.
Köpek başlarda sahibini uyuyor zanneder, yemek vermesi için onu uyandırmaya çabalar ama bir tepki alamaz. Cansız beden günlerce salonun ortasında sırtüstü yatar halde durur. Durumun gerçekliğini anlayan Köpek başlarda cesedin yüzünü şefkatle yalar, Başını sürter, sahibine olan sevgisi onu aglatır. Bu üzüntüsü geçmez ama birkaç gün sonra evin içinde yiyecek arayıp bulamaz. Yardım için susmadan havlar, evin içinde koşturur ama nafile gelen giden kimse olmaz.
Çaresiz köpek hayatta kalmak için cesedi yemek zorundadır ve öyle de yapar. Hem yer hem ağlar hem yer hem ağlar.. olayda daha sonra adamın randevulaştıgı birisi gelip köpegi kurtarıyordu.
Olayda en dikkat çeken yer köpek, sahibi yerken cesedin önce yüzünü yemeye başlamıştı.
Köpek sahibin önce yüzünü yemişti çünkü yerken onu tanımak, başkalarından ayırt etmek istemiyordu. Cesedi ne kadar sıradanlaştır, ötekileştirse yerken o kadar az üzülecegine inanıyordu.
Hayatta bu köpek gibidir, bizi yemeden önce bizden ufak ufak parçalar alır, karakterimizi alır, prensiplerimizi alır, sevdiklerimizi alır, hislerimizi alır... kısacası bizi biz yapan ne varsa önce onları alır bizden.
Sonra Birgün salonda bir başına oturup duvar saatinin sesini dinlerken bir bakmışız ki çok sevdiğimiz hayatımız bizi çiğnemeden yutmuş.