Bugün normal bir dakikalık konuşmamızı yapıyorduk. Kısa ve öz cevap verip kapatacağını sandım. Kapatmaya yakın bir isteği olup olmadığını sordum. "Yok kızım. Seni seviyorum." dedi. Yutkunamadım. Gözlerim doldu. Bu zamana kadar hiç bana seni seviyorum demedi çünkü. Bırakın seviyorum lafını kızım demezdi. İsmimle hitap ederdi her daim. Biraz sessizlik sonunda "Ben de seni babam." dedim kapattım. Ama içimde çatlamaya hazır bekleyen bir nokta olduğunu hiç bilmiyordum. Bu lafı duysam da tesir edeceğini düşünmezdim. Kaya gibi sert, inatçı ve huysuz biriyim ben. Üç yaşındaki çocuk gibi oldum bir lafa. Oturdum hüngür hüngür ağladım.
Canım babam ben de seni çok seviyorum.