Kimseden, "17 Haziran 2019 tarihi, saat 14.45'te sevgilimi sevmeye başladım." gibi bir cümle duyamazsınız. An'a aittir sevmek.
Bir sabah kalktığınızda; aldığınız bir mesajın, duyduğunuz bir sesin yahut sizi öpen dudakların hayatınızı sürdürebilmeniz için zorunluluk olduğunu düşünürsünüz. Bu bağlılığın canınızı yakacağını bilseniz de, gördüğü tek şey katili olan maktül gibi gülümsersiniz. Son görecğiniz şey; sizi öldüren, avuçlarının dünyanın en güzel çiçeklerinden daha güzel koktuğunu düşündüğünüz kişinin gözlerinden son bir kez dünyayı izlersiniz. Daha canlı. Daha net. Daha güzel.
Unutmak da sevmek gibidir. Bir sabah kalkar, neye üzüldüğünüzü unutursunuz. En son ne zaman üzüldüğünüzü de asla hatırlamazsınız.
Çok sevdiğim bir yazarın da dediği gibi, "Hep ağlayamazsınız. Hep hatırlayamazsınız. Acı yorar."