Bu hissi bir kere yaşadım. Çok yakın olduğum bir arkadaşım vardı. Bütün her şeyi paylaşır, sohbet eder, dertleşirdik. O üzülse ben üzülürdüm, ben üzülsem o üzülür sanardım. Saçma bir sebeple ufak bir küsme durumu oldu. Küstük ama ben çok sürmez barışırız diye düşünüyordum. O kadar yakınız böyle saçma bir şeyden biter mi hiç dostluk, diye.
Neyse daha sonra çok zaman geçmeden benim büyükbabam hastalandı ve ben büyükbabama cidden çok düşkündüm. Üstelik o da çok iyi bilirdi bunu.Hastane işleri koşturmacalar ile birlikte psikolojik olarakta çökmüş durumdaydım. Dostuma(!) yazdım, böyle böyle durum, sana ihtiyacım var tarzı. Ama işte kimseye ihtiyacım var diyecek kadar alışmamak lazım. Bana yabancı biriymişim gibi cevap verdi. Bütün yaşadıklarımız, paylaştıklarımız, omzunda ağladığım günler ne bileyim koskoca 3 yılı hiç etti. İnsan o an yapayalnız ortada kalmış gibi hissediyor. Çok isterdim yanımda olmasını, onu şu an böyle hatırlamamayı.
Bir ay sonra da vefat etti canım büyükbabam, baş sağlığı bile vermedi. Ben de bu olaydan sonra farkettim ne kadar salak olduğumu. Aynı durumda o olsa ilk ben koşardım çünkü.
Öyle işte insan gerçekten sevilmemiş olduğunu bile hissedemiyor bazen ve çok kırılabiliyor.