Crismass etkinliği kapsamında tekrar izledim az önce bunu. Dışarda kar var. Bir miktar tiner çektim ve hayat yavaş aksın istedim.
Ne kadar sıcak, ne kadar iyi bir film bu ya. Muhteşem gerçekten.
Kadın karakter dışında bütün karakterler muazzam yazılmış. Özellikle iskender’le babası arasındaki baba oğul ilişkisi mü-kem-mel işleniyor.
Böyle iki elim çenemde izledim filmi. Çok iyi geldi.
Cem Yılmaz’ın en iyi filmi mi bilmiyorum ama o klasik Yeşilçam filmleri dokusunu taşıyan, o yeşilçam naifliğini barındıran son film bence bu film.
Yeşilçam sinemasını ben olsam bu filmle kapatırım.
Ne kadar övsem az gelirmiş gibi.
Artık bu kadar tadında, ayarında filmler yapılmıyor.
Neyse filmin derdi en iyisi bile olsa seyircinin üzerine boca ediliyor.
Zamanın ruhu işte.
İstesen de bu tatta filmler çekemiyorsun artık. Ki Cem Yılmaz bunu sonra birkaç defa daha denedi ama öyle olmuyor o işler. Pek Yakında’da biraz yaklaşılmıştı buna, ki bence o da şahane film, yine de bu havayı yakalayamıyorsun.
Zaman geçiyor, her şey değişiyor, hepimiz yaşlanıp çirkinleşiyoruz.
Amına koyayım bazı şeylerin.