asosyal itiraf

tanım: benim için büyük fakat sizler için “eksilenecek” bir itiraf. sadece “günah” işlerken, kötü bir şeyler yaparken yaşadığımı hissediyorum. içimde kıpır kıpır garip bir şeyler oluyor. hafif korku, telaş, bi’ başkaldırmışlık (?) hissi oluyor içimde. fakat iyilik yaparken -özellikle kendimce büyük olduğuna inandığım iyiliklerde- sanki yaptığım şey şovmuş; tabiatıma, içimdeki sese aykırı şeyleri yapıyormuşum gibi hissediyorum. sadece birileri, bir şey içinmiş gibi, yaptığım iyiliği kimse bilmese, görmese bile. ve artı olarak bok gibi hissediyorum yaparken. yaptıktan sonra da içimde bir nefret oluşuyor genel, her şeye karşı. kendimi çaresiz hissediyorum. belki bi’ şey yaptığımı zannettiğim ya da karşımdakini küçümsediğim için kendime kızmamdandır. uf. bilemiyorum. artı olarak öyle çok iyi bi’ insan da değilim yani “görünüş” olarak da. -kendini “iyi” hissetmeye hiç girmiyorum. (2 manada da :)- “melek gibi” filan dendiğini hiç duymadım hakkımda. genelde “şerefsiz” tarzı şeyler duyuyorum hep. aman, napim.