Son zamanlarda beni çaresiz bırakan kişi.
Geçirdiği hastalık sonrasında o kadar mutsuz ki, sürekli ölmek istiyor. Takvim almış geçen gün takarken; İnşallah sonunu görmek nasip olmaz, derken duydum. Kızsam kızamıyorum, ne yapmam gerekli bilmiyorum. İnsanın babasını üzgün görmesi, onu mutlu edicek hiçbir şeyin elden gelmemesi çok zor.
Homonim hemianopsi sebebiyle görme alanında kayıp mevcut. Doktorla hiçbir şikayetini anlatmayıp sessizce benim anlatmamı beklerken, son gittiğimiz zaman; Gözüm düzelir mi, diye sordu. Doktorun cevabı ise göz teması bile kurmadan; nıçç (Bu nasıl yazılır bilemedim ama anladınız diye umuyorum)
Babam ondan sonra iyice umudunu kaybetti. Evet belki düzelmesi zor, hatta belki doktorun dediği gibi düzelmez. Ama bir insanın umudunu kırmak bu kadar kolay olmamalı.
Araştırmalarımda gördüğüm kadarıyla evet zor iyileşmesi ama bir gözlük geliştirmişler. Gerçi onun detaylarını sorabileceğim, öğrenebileceğim kimsede bulamadım. Pandemi dolayı ile hastane randevuları bile iptal oluyor. Bir şeylere geç kalkmaktan korkuyorum, çünkü tedavinin en etkili olduğu zaman ilk 6 ay.
Velhasıl babalar hasta olmasın, ölmek istemesin. Bu çok üzüyor beni. Bu hayatta ki en çok sevdiği şeyi ben olabilirim. Ama beni bile bırakmaktan çekinmiyor. Ben ince giyinince kızan adam, beni koskoca dünyada yalnız bırakmaktan çekinmiyor. Çok kırgınım ama kızamıyorum da.
Of bunu neden yazdım bilmiyorum, karman çorman bir şey oldu. Ama kafam da aynen böyle zaten. İnşallah yeni yılla güzel şeyler bekliyordur.