Beş gün önce en yakın arkadaşımın, abimin babası öldü. Kendi ellerimizle yıkadık, toprağa verdik. 82 yaşındaydı Mahmut amcamız eski kabadayılardandı. Yüreği de kocamandı. Herkesi evladı gibi severdi. Gide gele evlerine ben de evladı olmuştum. Pek duymazdı bizi ama elini öpünce bile yüzünde güller açardı. Gece kendi ayaklarıyla gittiği hastaneden ölüm haberini aldım 13 Aralık sabahı. Şimdi evlerine gittiğimde kanepede onu bulamıyorum. Evin içinde bir nefesti bunu hala atlatamıyorum.
Benim babam da ms hastası, durumu da pek iyi değil. Mahmut amcayı öyle görünce eve gelir gelmez babamın ellerinden öptüm. Sağlığına dua ettim tüm gece. Babamla hiç anlaşamadım, hala da anlaşamam. O da der zaten ben de derim; '' Ne ben evlat olabildim, ne de o baba. ''. Ama insan öldüğünü düşünmek bile istemiyor. Baba lan sonuçta. Seni bu dünyaya getirmiş, iyi kötü okutmuş büyütmüş.
Babası ölmüşlerin başı sağ olsun, babası yaşayanların da babasının ömrü uzun olsun.