bunu tam olarak itiraf olarak değil de iç dökme olarak yazıyorum, hatta biraz da yakınma. şimdi başlık falan arayamam burada kalsın.
hatalarla dolu bir hayatı ısrarla inşa etmeye çalışmıştım. artık bundan o kadar yoruldum ki; yetişemediğimde, yapmam gerekenleri kotaramayınca kendime kızamıyorum bile. Teselli etmeye çalışıyorum kendimi, bu bataktan kurtulacağıma söz veriyorum. ama çok nadiren işe yarıyor bu teselliler. zihnimin kontrol edemediğim bir kısmı var ki, her zaman stresle dolu. başarısızlığı kabullenemeyen, kanser gibi beynimin içini hapseden bir bölgesi işte.
ben hatalarımı affetmek istesem de geceleri kabuslar sarıyor başıma, huzursuz uykularda hissettiğim gerilim ve rahatsızlık çoğu zaman had safhada. insan neden düşüncelerini kontrol edemez ki?
çevremdeki insanları kendi problemlerimle de sık boğaz etmek istemediğim için de daha fazla kimseden yardım isteyemiyorum. 'Zira aslında kimse kimseye yardım edemez; insan kendine yardım etme gücünü kendi içinde bulmalıdır.' İyi laf, güzel laf da; taşıyamıyorum bu lafı.
keşke hayat başlangıçta 'ağlayacaksan oynamayalım' deseydi de çekilseydim bu mücadeleden ben. hiçbir şeyin yolunda gitmeyeceğini bilseydim, şimdiye kadar oyalanmazdım. bir şeyler yapmalı, bir şeyler yapmalı ki tüm bunlardan sıyrılabilmeli. istediğim hayat gerçekten de çok üst düzey değildi, durup hayal kurmadım hiç. peşinden koştuğum emeller yok, durum böyleyken yaşama motivasyonumu nereden sağlıyorum bilmiyorum.
devam etsem tesiri yok, bu kadar.