Merhaba Ahali. Belki bu uzun bir yazı olacak, çünkü bu hissi uzun zamandır yaşıyorum. Ve anlatıp da kimsenin omzuna yük olmak istemiyorum. O yüzden buraya yazmaya karar verdim. İsteyen okur.
Ben Nisyan. Çoğu insanın "neşe saçan birisin" dediği kişiyim. Sevildiğimi hissederim, severim de. Ve benim de birçok derdim var. Sevgi her şeye çözüm olmuyor. Bunca sevginin içinde o kadar zamandır mutsuzum ki, miladını tam çıkaramıyorum. Kendimi bildim bileli mutsuzum ve iç sıkıntım da onunla berbaber. Ama bu mutsuzluk kabullenilmiş bir şey değil. Hep çabaladım biraz mutlu olayım diye. Hep mutlu olmak gibi bir hedefim olmadı ama işte çabaladım demek için çok uğraştım. Güzel bir ailem var. Bu aile kavramında arkadaş ve sevgili de dahil.
Hayatımın miladını oluşturun o olayı yaşamadan önce de var olan bu iç sıkıntısı, o tarihten sonra arşa çıktı. Ne yaptıysam, nereye gittiysem kovamadım birazını bile. Çığ gibi yığıldı üstüme ve kar hiç durmuyor. Çok ses var.
Son 2 senedir çok güçlü kaldığımı düşünüyorum çünkü başkası olsa benim gibi duramazdı. Ya da bana öyle geliyor ama benim en güçlü halim bu. O acıyla o kadar çok zaman geçirdim ki artık çoğu durumu hissetmedim ya da ben sallamadım. Bu güçlülük haline ben de çok şaşırdım. Ama artık dayanamıyor gibi hissediyorum. Ne yaparsam yapayım olmayacak gibi geliyor. Hayal kurmaya çalışıyorum, yok. 22 yaşında bir insanın hayalinin olmaması gücüme gidiyor. Ömrünün en güzel yıllarında ölmeyi dileyerek yaşayan biri hâline dönüştüğüme üzülüyorum.
Yaşamayı en çok ben istiyorum belki de ama izin vermiyor bu iç sıkıntısı. Bu cümle kimseyi korkutmasın, hayatta kalmak için sağlam 2 sebebim var.
Ama bir yerden sonra o sebepleri kaybetmekten korkuyorum. Anlık olarak şuurum giderse ben de giderim çünkü. Bunu çok iyi biliyorum.
Beni bu kadar yıpratan durumun ne olduğunu çözmeye çalışıyorum. Bugün arkadaşımla aramda geçen diyalog sayesinde anladım sanırım bunu biraz da. Hassas bir kalbim var mı bilmiyorum ama bu kalp ve düşünceler beni bitiriyor.