İnsanın kendi kendini eleştirmesidir.
Burdan sonraki kısmı sizi ilgilendirmiyor muhtemelen, baştan söyleyeyim bu bir öz eleştiri entirisidir. İyi geceler.
Anonimliğin arkasına sığınıp bütün acılarımı pervasızca yazdığım bu site bana gerçek hayattaki halimin çok daha iyi olduğunu hatırlattı canımı yaka yaka. Özel hayatımda içimi kimseye açmadım, hiç kimseye. Belki bu yüzden etrafımda çok az insan kaldı, belki hiç sevilmedim, belki hiç ilanı aşk edilmedi bana, belki çok defa gözden çıkarıldım, hatta belki çoğu zaman duygusuz damgası yedim ama en azından kırılmadım. Beni kırmalarına müsade etmedim. Burada ise tam tersi. Bütün iç dünyamı buraya, herkesin gözü önüne sermek hiç güvenli bir şey değilmiş. Bunun için kendime kızıyorum. Çünkü ben bu değilim, ben böyle hislerini kolay kolay ifade eden, duvarlarını yıkan biri değilim. Anonimliğin arkasına sığınıp güvendiğim ve bu yüzden buraya yazdığım için kendime çok kızgınım. Ama bitti. Artık acılarımı yazmayacağım. Muhtemelen yakında kapayıp kepengi gideceğim. Ben öğrendim ki insanlar aynılar. İsimleri değişiyor, yaşadıkları yerler değişiyor, boyları değişiyor, sesleri değişiyor, yüzleri, meslekleri değişiyor ama içleri hep aynı. Sosyal medyada tanışmış olmak o insanları gerçektekilerden ayıramıyor. Sonuç olarak bu yanılgıya düşmek benim hatam hem de kaçıncı kere. Neyse, uslandım galiba ben. Öğrendiğim başka bir şey de kendimken, yani her zaman olduğu gibi yalnız başımayken her şeyin üstesinden daha kolay geliyorum. O yolda devam edeceğim, denediğim bu farklı yol bana hiç iyi şeyler katmadı.
Bu da öz eleştiri olarak burada dursun.