beni çok duygulandıran bir olay. entirilerimin hepsi benim yavrularım gibi. buz devri sid gibi onları yazarken ''hanım hanım bunlay benim yavrularım'' diyerek yazıyorum. artı almak pek önemli değil benim için asıl önemli olan yazdıklarımı okuyup benim gibi düşünen insanların yazdığım şeylere değer verdiğini göstermeleri. bir gün sol kanatta asosyal sözlük instagram hesabı başlığını görüp ''aa instagram hesaplarına da bir bakayım hemen'' diyerek bakmaya girmiştim, o zamana kadar unutmuştum bir instagram hesabı da olduğunu. resmen sözlüğü stalkladım durduk yere. ama sonra bir entiri çarptı gözüme böyle nur gibi parlıyor oradan orospulardan seyhan... ben miydim gerçekten bu.. beni mi paylaşmıştınız. o anı nasıl tarif edebilirim bilmiyorum ama hani sanki böyle heidi gibi kırlarda koşarken karşınıza tak diye sevdiğiniz insanın çıkıp güneşin de sizin yüzünüze 45 derecelik açıyla vurmasından ötürü çok alımlı görünürken sevdiğiniz insanın size gülümsemesi gibi, 15 yıl deniz görmemiş insanın denize ilk girdiği an gibi, ezelin kör annesinin kıyafet koklayarak oğlunu bulması gibi bir his hani böyle yyiiiaaaaa benim yavrum ünlü mü olmuş diyorsunuz içinizden. lan alt tarafı entirini paylaşmışlar ne bu mutluluk diyebilirsiniz ama mutluluk dediğimiz şey bu kadar işte. ufacık bir şeyden bile mutlu olabilmek bizi hayatta tutuyor. hemen ekran görüntüsü alıp sözlüğü kullanan bir tanıdığıma hava atmaya gitmiştim bak gördün mü beni paylaşmışlar eheh diye.. göte bak sanki başımıza kaşgarlı mahmut oldu. olsundu...