bu kavram üzerinden kendi özelimde konuşmak istiyorum.
önceleri empati kurmak konusunda aşırı duyarlıydım. vücudum sanki benden bağımsız, içgüdüsel olarak bunu gerçekleştiriyordu ve bu beni bir anlamda yoruyordu aslında.
şu an empati konusundaki eksilen grafiğimi yeni yeni fark etmeye başladım. mesela eskiden birine iğne yapılırken sanki o iğnenin ucu bana da değiyor hissi oluşurdu ama artık hiçbir şey hissettirmiyor. ya da sosyal ilişkilerimde karşımdaki insanı daha az önemsemeye başladım. kötü bir olay yaşamış insanın yerine kendimi koyup onu anlamaya çalışmak mümkün değil, işin kötüsü üzülemiyorum da.
ben de bunun medyatik rezonanstan kaynaklandığını düşünüyorum. üstteki yazar çok güzel bir şekilde ele almış bu konuyu. açıkçası bu durum beni endişelendiriyor, duygusuz bir makine haline gelme fikri ürkütücü. bu durumdan kurtulmanın yollarını araştırmam gerek sanırım.