sokakta kendi başına yürürken gülmek de ağlamak da normalleşse keşke.
bu eylemleri gerçekleştirirken yanımızda biri varsa normalize edilebiliyorken, tek başınaysan sanki yanlış bir şey yapıyormuşsunuz gibi bakıyorlar. tek başına cafeye gidip ağlasan da öylece otursan da insanlar garip bir şekilde sizin hakkınızda fikir yürütme hakkına sahip olduklarını düşünüp bön bön bakıyorlar. ya hu işinize bakın.
şöylesi de var tabii. bir aralar anksiyetemden dolayı olur olmadık yerlerde ağlıyordum. metrobüste denk geldi, bir tane liseli çocuk nolduğunu falan sorup peçete uzatmıştı. sağolsun, böyle insanlar da var. ama diğer türlüsü gerçekten rahatsız edici.