biri bana neden delirmediğimizi söylesin
her gün ama her gün dünya daha boktan bir hâle geliyor, her gün sabrımız sınanıyor, her gün aptal yerine konuyoruz; her gün yüzümüze baka baka, bizimle alay edercesine açıklamalar yapıyorlar, kararlar alıyorlar. yaşam hakkımız dahil her hakkımızı sınırlıyorlar, yok ediyorlar.
bir tweet okuyorum 1.5 yaşında bebek, ölmüş. niçin? biliyorsunuz.
diğer tweet “ücretsiz aşı teklifi reddedildi” kimin oylarıyla? biliyorsunuz.
öbürü: esnaf aç, işçiler aç.
“aç”.
bir diğeri, bakın en komiği direkt yazıyorum: “tez canlı davranır, işimize yetişme telaşıyla kalabalık demeden OTOBÜSE binersek, işimize bir daha ulaşamayacağımız bir yolculuğa çıkabiliriz. anlık bir ihmalin nelere yol açtığını görelim. tedbir kişisel sağlığımızın güvencesi olduğu kadar toplumsal sorumluluğumuz da.”
yemin ederim ellerim titriyor ellerim.
ben çok sıkıldım arkadaşlar ben çok sıkıldım. 18 yaşındayım ben, bu kadar yorulmaktan çok sıkıldım. ben ağlama krizlerinden de bıktım.
ben bunları yaşamak istemiyorum
düşünmek istemiyorum.
covid sürecinin en sıkıntılı yönü (benim için) bunların daha çok gözüme batmasına sebep olmasıdır. üniversiteme gidemem falan değil. normalde
“oku, tartış, hırslan, sinirlen, bir tane daha böyle ya da daha kötüsü bir haber gör, döngü sıfırlansın.”
şimdi bitmiyor, tamamlanamıyor bende bu döngü. hırsım, sinirim birikiyor, arttıkça artıyor. başka bir şey yapamaz hâle geliyorum. bir süreliğine tabii. bu yüzden mi deliremiyoruz? yaşamak zorunda olduğumuz için mi?
-sabah dersim olduğu için şu an uyumak zorunda olmam gibi. kafamda “ÖYLE Mİ ALAY KOMUTANI” haykırışı yankılanmıyormuş gibi.-
düzeni bu mu buranın?
buysa,
çözümü yok mu bunun?
yoksa,
çıkışı yok mu buranın?