ya ne bileyim üzülmemem gereken, kırılmamam gereken şeylere fazla kırılıyorum gibi geliyor artık. çok hassaslaştım sanırım, özellikle de ona karşı. bazen kalbim un ufak oluyor; neden diye düşünüyorum, neden bu kadar çok üzüldüm ki? yok bir cevabı. çocuk gibi çekiliveriyorum köşeme. hem kendim yoruldum hem de onu yoruyorum gibi hissediyorum. deniyorum, mantıklı ol diyorum kendime. her defasında aynı hüsran.