Önce biraz ağladım, bunu göze almıştım; nasıl ki bunu devam ettirmemin mümkün olmadığını biliyorsam acı hissetmeden bunu bitiremeyeceğimi de en başından biliyordum.
Sonra kalkıp sakince burnumu sümkürdüm, yüzümü soğuk suyla bir güzel yıkadım ve ardından göz çevremi nemlendirdim. Tek bir günü daha ondan sebep gözlerim kırmızı geçiremezdim. Yarın tam olarak hayatım kaldığı yerden devam edecekti. Saten pijamalarımı giydim, parfümümü sıktım. Ay tam yatağıma ışığını düşürüyordu, buradan bile belliydi doğru olanı yaptığım ve ben daha çok inandım yarının güzel olacağına.
Dua okudum, onun için bol bol dua ettim. Her şeye rağmen, veda ederken çok çirkin bir cümle kurmasına rağmen, hani derler ya bir insanı tartışma esnasında ya da ayrılırken tanırsınız. O kadar doğru ki, en ufak acaba doğru mu yaptım soruma karşın bu cümleyi aklıma getirmekle birlikte onun için gerçekten tüm kalbimle iyi şeyler istiyorum.
Bir tur da kız kardeşim için dua ettim, inşallah kendinle yaşadığın sorunları kendi başına çözecek kadar güçlü bir kız olacaksın ve ben senin başarılarınla ileride çok gurur duyacağım. Kısa zamanda olacak böyle yıllar varmış gibi bahsettiğime bakma, yarın bile daha güzel olacak her şey ikimiz için de. Badminton oynamaya gideceğiz, denizi izleyeceğiz birlikte ve şükredeceğiz.
Dualarımla yaşadığım terapi bittikten sonra beni her zaman daha iyi hissettirecek ikinci aktiviteye geçtim. Karanlıkta şiir kitaplarımın olduğu rafa uzandım ve elime
Hasretinden Prangalar Eskittim geldi. Belli bu gece için iyi bir seçenek değildi ancak olsun, rastgele açtığım ilk sayfada şu dizeleri buldum :
"Serabın bir sonu vardır,
Ufkun, sıradağın bir sonu.
Uçarın, kaçarın bir sonu vardır
Senin sonun yok."
Şiir bu yüzden iyi geliyor bana, ne istediğimi yeniden hatırlıyorum. Teşekkürler
Ahmed Arif