1. sınıf öğretmenim. kendisine o kadar çok alışmıştım ki sene sonunda tayini çıkınca hüngür hüngür ağlamıştım. üniversiteye geçince resmen birden aklıma geldi ve aramaya başladım. aradıım taradım bulamadım. uzun uğraşlar sonunda bulup okuluna gittim, benim kim olduğunu duyunca pıt diye ağlayıp sarılmıştık sıkı sıkı. o gün bugündür vakit buldukça ziyaret eder, onun yerinin çok başka olduğunu hissettiririm kendisine.
hatta ilk görüştüğümüzde bana "yetiştirdiğim öğrencilerimden kimse beni ziyaret etmemişti, çok değerli hissettirdin" demişti..