Selamün aleyküm.
Dünden beri eski fotoğraflar batağına düşmüş durumdayım. Bilen bilir, fena bataklıktır, çıkması zordur.
Velhasıl kelam; zaman hızlı geçiyor, onu fark ediyorsun baktıkça. Fil hafızam, geçerken bıraktığı, iyi kötü neredeyse, her şeyi hatırlamamı sağlıyor. İşin bu kısmı, çoğu zaman, yaşamın en yorucu tarafı oluyor. Bazen unutmak, en azından unutmayı öğrenmek gerekiyor.
Ancak son zamanlarda fil hafızam dahi beni yalnız bırakmaya başladı. Beni tanıyanlar bilirler ki bir şeyi "Hatirlamıyorum." diyorsam yalan söylüyorumdur. Pek tabii istisnalarına rastlamak mümkündü ama bu aralar gerçekten hatırlamıyorum. Yani öyle ki kıyamet yakındır ey ümmet-i muhammed.
Yapmayı planladığım her şey için pek az zamanım kaldı (tabii ki görece) ama şaşırtıcı biçimde planlarım tıkırında gidiyor. Tıkırında gitmesinin verdiği mükemmel bir huzur yaşıyorum içten içe. Hiç kimseye fark ettirmeden, küçük dokunuşlarla yönlendiriyorum her şeyi. Yönlendiremezsem de vazgeçiyorum hemen. Çünkü neden vazgeçmeyeyim?
Gidişatını değiştirmeye gücümün yetmediği, yetmeyeceği şeyler için hayıflanmayı, dertlenmeyi, çabalamayı bir süre önce bırakmıştım zaten. Ben bir süper kahraman değilim, hiç olmadım.
Hayat iyi de çevresi kötü işte. Çok içli dışlı olmamak lazım.
Başka başlık uplamayalım da hazır yazmışken buraya bir şarkı bırakalım bari. Gören tıklar belki.
buyurun