5 Mart 2020
Bir gün öncesi 6 saat kulak ameliyatı oldum ve bir geceden sonra taburcu oldum, ailem uzakta ve gelebilecek durumda olmadığı için evham yapmamaları adına haber vermedim. Refakatçı zorunluluğu olduğu için sadece ev arkadaşıma söyledim ve taburcu olana kadar yanımda oldu sağolsun, sonrasında beni eve bırakıp işe gitti.
Oturduğum koltuğa, halime baktım. Yapayalnız bir adamım zaten bunu biliyorum ama anın da etkisi olan duyguyla, yalnızlığıma ağladım. Böyle olmasını ben istemiştim, zor olacağını biliyordum ama ağlamak gelmişti içimden ve hıçkıra hıçkıra ağladım.
Sonra demledim çayımı, pişirdim çorbamı hayatıma devam ettim. Bunu da uzun uzadıya yazmak istedim
7
Bende kaza geçirdiğimde ailem telaşlanmasin diye kimseye haber vermemiştim, ön dişlerim kırılmıştı yemek yiyemiyordum yurttada çıkan yemekler malum az çok tahmin edersin zaten. Yaz okuluydu odada yalnız başımaydim bı gün yemek yerken canım çok yandığı için yemeği bırakıp hıçkıra hıçkıra ağlamıştım o gün her aklıma geldiğinde tekrar tekrar gözlerim dolar. Hayatım boyunca kendimi en yalnız hissettiğim gündü belkide çünkü sarılıp agliycak kimseyi bulamamıştım - clark 21.11.2020 23:49:54 |#4031286
6
düşenin halinden düşen anlar diye boşa dememişler, 10. sene-i devriyesi, 13 yaşındaydım tek tekeri kırık valizle evden çıktığımda - civatacicahil 21.11.2020 23:52:19 |#4031291
4
Senin bu paylaşımından sonra tekrar o günü hatırladım ve şimdi düşünüyorum da insanın en yakın dostu yine kendisi ben ağladigimda bana omuz olan tek kişi var bu hayatta o da kendim, kimseye ihtiyaç duymadım bu yaşıma kadar duygusal olduğum zamanlarda bu yüzden genelde cevremdekiler hep duygusuz olduğumu söylerler. Burda bazen duygusal şeyler yazıyorum ama onlar sadece burda kalıyor dışarıda hiç te öyle değilimdir :) - clark 21.11.2020 23:53:05 |#4031293