uzun zamandır yalnız bakıyorum zira görevler vesaire.
hastahane ye götürdüm,burda öyle kolay değildir çıkış yasak askerlerle gidersin.
günlerce uyumadım,evin her ihtiyacını aldım.
bebekle alışveriş ne kadar zordur tahmin edin.
en son askerler şekerlerin üzerinden oyuncak koparıp benimkine veriyorlardı.
tabi psikolojik negatiflik falan var ama onu düşünecek hal kalmamış.
her şeyi olması gerektiği gibi günlerce yaptım.
bugün bulaşık yıkarken biberonu açamadım.
uğraştım uğraştım ama olmuyor.
bizim oğlan da uyuyor o sıra.
elim köpüklü oturup saatlerce biberon kapağı için ağladım.
sonra bı ses geldi uyanmış bebeğim,elimi durulayip gunaydiiiiinnnn annecimmm diyerek öptüm.
şimdi anlıyorum annelerin hakkı neden ödenmez.
şimdi bu entryden ne anlayacagiz sayın simyaci?
(bkz: biberonu çok sıkma)