İsyanın eşiğine geldim artık. Yani herkes için iyiye giden hayat bir türlü bize gülmedi. Ne kurulu bir düzenimiz var, ne işimiz, ne gücümüz. Hiçbir şey kalmadı avcumuzda. İş isteyerek uyuyorum, gözümü sabah açıyorum ses soluk yok. Bir sürü borç... 1 yıl içerisinde dükkan açmadan, kefil olmadan ne kadar borcun altına girebilir bir insan allah aşkına? Ne kira ödeyebiliyoruz ne çocuğun mamasını alabiliyoruz. Elde var sıfır. Gücüme gidiyor. Böyle böyle intihara gidiyormuş insanlar. Hani çocuklarını ısıtamadı diye saç kurutma makinesiyle intihar eden bir anne vardı. Şu an çok iyi anlıyorum kendisini. Ki allahtan babamın yanındayız. Yoksa çocuğumu ısıtamadığım ya da ısıttığım için gelen faturanın yüküyle aynı psikolojiye iyice girecektim. Ya hani devlet kimseyi kimsesiz bırakmaz diyorlar ya, bir dizinin de adını öyle değiştirmişlerdi. Yok öyle bir dünya. Cepte var 5 lira. Şuna git iş görüşmesine sana iş bulsun. Şunun yanına git o sana yardımcı olur. İş ilanlarına bak, geri dönen yok. Babam da elinden geleni yapıyor iş bulunsun da yanımızda kalsınlar, istanbula gitmesinler diye. Bütün tanıdıklarına haber veriyor, kendi başka işler kovalıyor, ek gelir elde etmeye çalışıyor falan. Ama nereye kadar yani.
1 yılı geçti hastalıktı, hastaneydi, hastane masraflarıydı bilmem ne. Üstüne işsizlik. Üç ayda 3 tane cenaze ki hepsi 1. Derece akraba birisi kayınbabam. Artık bir psikiyatriye gidip ilaç kullanmam lazım. Çünkü kafayı yemek üzereyim. Hakikaten üzerimdeki sinir ve boşvermişlik yüzünden mahvoldum. Ne üzülebiliyorum, ne ağlayabiliyorum, ne şımarıklık yapabiliyorum. Sinire vurdu hepsi. Önüme geleni azarlayıp geçiyorum. Böyle görseniz negatif enerji yayan bir tv karakteri vardı aynı onun gibiyim. Bir yerde sağlam patlak vereceğim ama o günden çok korkuyorum.