Yıllarca süren ve şu an psikolojik tedavi almama sebep olan bir erkek arkadaşım vardı.Çok fazla entryde bahsettim ondan hala da seviyorum. Bir dönem yaklaşık 10 ay kadar ayrı kaldık ama inanılmaz özlüyorum o dönemde de. Hayatıma uzun zaman birini almama hatta hiç bir zaman birini almama konusunda da kararlıydım. Ama o kadar rencide edici ve gurur kırıcı bir ayrılık hatta ilişki yaşamıştım ki bir de buna üzülüyorum. Neyse bir gün arkadaş ortamında biriyle tanıştım çocuk benden hoşlandı ve görüşmek istedi. Hayır dedim bir kaç kere. Sonra düşündüm ki kızım zaten bir daha ne böyle aşık olursun ne de sana böyle aşık olurlar. Çocukta o zamanlar kibar bir insandı. Benim artık o kadar yıllık bir ilişkiden sonra istediğim tek şey değer görmek ve bana özenli,kibar davranılmasıydı. Ne aşk ne sevgi bir şey aramıyordum. Güven ve saygı olsun benim için yeterliydi. Bu düşünceler ile başladım. O da biliyordu zaten hala malum kişinin üzerimde etkisi olduğunu. Bir gün onunlayken malum şahıs geldi. Ya tartışma çıkarsa diye korktum. Ve içimden geçirdiğim tek şey olası bir sorunda malum kişiye bir şey olmamasıydı. Ayıptır,kınarsınız belki bir şey demeyeceğim haklı da olabilirsiniz. Ama insanın bir ilişkiden tek beklentisini saygı ve anlayış görmek olarak basite indirgeyen bir hale getirilmiş olması da çok acınası. Velhasılkelam tartışma falan da çıkmadı. Bir zaman sonra içim de almadı. Sevmek için çaba gösterdim dersem eğer yalan olur. Ne sevdim ne bunun için bir çaba gösterdim. Ama sonrasında çok pişman oldum. Böyle bir birliktelik yaşayacağıma keşke yalnız kalsaymışım. Haddime değildir belki ama benden küçük bir tavsiye olsun. Yapmayın. Size de karşınızdakine de eski sevgilinize de haksızlık. Her ilişki elbette müthiş bir aşk ve sevgi içinde yaşanmıyor. Tek tesellim bunu karşımda ki insana dürüst bir şekilde söylemiş olmam. Ama sorsanız pişman mısın diye köpek gibi pişmanım