ben üç dört yaşlarındayken öldü ama hiç unutmuyorum ben yemeye çok düşkündüm(hala tabi ) toplu bir çocuktum. Onun bizim oturduğumuz şehirdeki evine her gittiğimde küçük hastane kahvaltılıkları olur ya reçel labne özellikle labne onları çıkarırdı önüme,bir de halley vardı tüm kutuyu falan ben yerdim büyüteci vardı vitrininde her gelmesinde yanıma oyuncak ,çıtırpıtır getirirdi. Öldüğünde ben daha çok küçüktüm İzmite giderdi tanıdıklarımız var. Uzun süre gelmeyince bir de öncesinde anlam veremediğim baş sağlığı kalabalıkları olunca şüphelendim ablama sormuştum o anı hiç unutmuyorum annem süpürge yapıyordu biz benim odadaydık. Böyle mi falan dedim artık nasıl cevap vermişlerse bilmiyorum. Annem sonra anlatıyor ölmeden önceki gün sanki hissetmiş gibi yemek yerken durdu hepimize baktı inceledi diyordu keşke daha büyük olsaydım keşke fark edebilseydim engelleyemezdim belki ama... onu hiç tanıyamadım kötü yanını acaba bana karşı gençlik yıllarımda nasıl olacaktı. Onunla olan konuşmalarımı hatırlamıyorum ama (bir tek yiyecek...) üzülemedim ben ya ben deli gibi ağlayacak kadar iyi tanımak isterdim seni. daha farklı olurdu başka bakardım gibi bazı şeylere çok iyi biri olmasan bile bu zamana kadar olsaydın eğer. Konuşmak isterdim seninle, hele o gün masada baktığında sarılmak isterdim sıkıca,belki dertleşirdim. Şimdi sadece çok önce sık sık izlediğim filimden kesitler gibi seninle olan anlarım. Senin için ben çok üzülmedim hayatımın dönüm noktası olamadın anneanne. Varlığı gereksiz hatta zarar gibi gelen yakınım hayatta onu bile tanıdım seni tanıyamadım ya şimdi ona bir şey olsa senin öldüğündeki gibi bile üzülmem büyüdüm hem de ama sana şimdi bir şey olsa yakışabilirim bu yüzden belki de. Senin kötü yanlarını da bilmek isterdim bir bilinmezlik olmamanı.
(Farkındayım dağınık devrik yazdım.)