bu başlığı ilk açtığımın tam aksi hislerle gelmiştim son seferde. dünyadan sürülmüşüm de ruhum yerlerde sürüklenirken alev almış gibi gelmişti. insanın bazen tutunmaya ihtiyacı oluyo. evet aksini savunduğum çok olmuştur. bu reddedip kabullenemediğim bi konu olsa da hayat kafama vura vura öğretiyo işte. neyse... buraya ya hadi hediyeleşim diye geliyorum ya da mutluluğumu paylaşmaya.
sonuçta aldık yukarılara işte başlığı. sonra
(bkz: osmansorman) ile iletişime geçtik malumunuz. birkaç günlük sohbetle insanı tanımak elbette mümkün değil. kimi zaman ömür bile yetmiyo elbette. ama sebep olduğu mutluluğu bilse hayattaki rolünün hakkını verir bunu hissedip inandım. olduğum cehenneme buz dağı manzarası koydu sanki..
bakın, bizim mesleğe koşarak girenlerin ilk hediyesidir bu. yığınlasında yığınla vardır hatta, boy boy çeşit çeşit. sevdiklerinin kutlama sevinci. mutluluk paylaşma yöntemi işte. başıma gelmez sanıyodum, doğru zamanda gelince, buz dağının ferahlığına yüzümü dönmüş yanan sırtımın sızısını dahi düşünmüyorum.
teşekkür etme meselesini çok becerememekle birlikte, umarım ifade edebilmişimdir. buranın hakkını verebildiğimiz nice vakitler diliyorum. huzurla kalın.