hatırlamak isteyene kendisi yeter. tüm duyuları hatırlamak için yarışır.
gözleriniz her gördüğü insanda, her şeyde onu arar.
kulaklarınız her duyduğu seste onu dinler.
burnunuz tüm kokularda onu anımsar.
diliniz her tatta beraber yenilen bir yemeği özler.
deriniz ise her temasta ona dokunmuş gibi olur.
proprioseptif duyunuz da bişiler yapar sanırım. bunu herkes bilmez.
hatırlamak isteyin siz, hatırlarsınız.
peki ya nasıl unuturuz? unutabilir miyiz? ben inanmıyorum buna. inanmak istemiyorum belki de. geride bırakabilir miyiz bazı şeyleri? diyelim ki bıraktık, ya geride bıraktıklarımız bizi bırakmazsa? o zaman ne yaparız? bu soru uzun zamandır beni mahvediyor.
peki daha da zorunu sorayım, nasıl hatırlatırız?
hatırlamak istemeyene hiçbir şekilde hatırlatamayız. ne o güzel anlar ne o güzel kokular ne o tatlar ne sesler ne de o dokunuşlar hiçbir fayda vermez. proprioseptif duyunun da anasını sikeyim. her sabah farkındalığımı lanetliyorum uyandığımda. her sabah bir karar veriyorum. uyanın! yoksa, yoksa..
sizi tehdit edebileceğim bir şeyim yok. olsa ederdim. uyanın, kendiniz için. bir saniyeliğine de olsa uyanın. lütfen. uyanın.