sigaranın kokusu bana çok ağır gelmeye başladı. atayım bari ne yapabilirim ki. biriyle buluşacak gibi hissediyorum. sahi neyle buluşacaktım? emin olmadığım bir fikirdi bu. nereye gideceğimi bilmiyordum. insanlar bilmiyorlar mıydı benim ne kadar sinirli olduğumu? sanırım duraksama zamanı gelmişti. en iyisi yeni yapılan 20 katlı binanın tepesine gizlice çıkmaktı sanırım. en son ne zaman içmiştim hatırlamıyordum. en güzeli ise içtiğimi hatırlamıyordum.
en büyük binanın tepesinden aşağıya bakmak heyecan vericiydi. insanlar karıncalanmış, ben devasa olmuştum. sonunda istediğim yerdeyim diye düşünürken bir his sardı beni. sanki biri arkamda idi. iyi de kimse yoktu ki benim hayatımda. ne bir ailem ne bir sevdiğim insan vardı. telefonumu da 3 ay önce rehberimde yer alan son insanı –insan demek doğru olmaz banka numarası- silince çöpe atmıştım. vurmaya başlamıştı, canım çok yanıyordu. nerden buluyordu beni bu insan? göremiyordum ama canım çok yanıyordu. sert bir sopa ile vuruyordu bana. ilk defa anne diye bağırasım gelmişti. bir annem yoktu ama o sevgi vardı sanki içimde. babam döver ama annem korur hissiyatı oluştu içimde. sanırım kız kardeşim birazdan aramıza girip engelleyecek gibi hissetmiştim. ya da eşim? eşim vardı sanırım ve onu sonunda çıldırtabilmiştim. belki de o vuruyordu bana bilmiyordum. tek bildiğim, canım çok acıyordu.
beyazlaşmaya başladı etraf. işık vuruyor gibi gözüm kamaştı. korkudan binanın demirlerini tutmuştum. tanrım bilmiyor musun ben sevmem beyazı. nefret ederim beyazdan neden bana bunu yapıyorsun? insanlar belirir gibi oldu etrafımda. kafamı duvara vurdu beni döven insan. nereden geldiğimi anlayamıyordum. işık giderek vuruyordu suratıma. canım çok acıyordu.
sanırım sigara içmiyordum ben, belki hayatta hiç içmedim sigara. biriyle de buluşmuş olamam, en son buluştuğum insanı bilmiyorum ki. çözülüyor her şey şuan. karşımda beyazlık beliriyor. yastık gibi her yer. canım çok yanıyor. vuran adam gitti az önce odadan. sinirim boşalmış sanki duşta akan saçlarım gibi. sahi ben duşa da girmedim ki hiç. yoksa ben yaşamıyor muyum? bina dediğim bir boşluk sanırım. kendimi bilemiyorum. bir annem var mı? hatırlamıyorum. babamı hiç görmedim, benden çok sevdiğim bir kız kardeşim hiç olmadı sanırım. tanrı beni terk etmiş olsa gerek beyazları döşemiş üstüme çoktandır. dayak yemekten kızarmış tüm kollarım. binanın parmaklıkları odanın kapısı oluşuvermiş. ben sanırım delirmişim. insanlar benden büyük, karınca olan benim artık. sanırım kolum kırık. sanırım benliğim yok benim. sanrılarım yaşıyor sadece. yaşamak neye denirse ben içinde değilim. düştüm, düşüyorum. teşekkürler tanrım.