ortaokuldaydım yazmaya başladığımda. tek bir insan vardı şiirlerimi paylaştığım, onun dışında herkesten gizledim hep. artık o da okuyamayacağı için benimle defterim arasında sır kalacak hep sanırım.
gözlerinin bana yazdırdığı bir şiir vardı. onu okuyunca gözleri öylesine parladı, öylesine derin baktı ki, bir kez daha yazdırdı o gözler. ki o gözlere kitaplarca şiir yazılırdı zaten. şimdi hala dünyanın en güzel okyanus manzarasını sorsalar onun gözlerini tarif ederim. bazen içinde boğulmak istediğin denizler tek bir gözde saklı oluyor. ve sen ne kadar boğulamadım sansan da defalarca boğulmuş oluyorsun o denizlerde, sonradan anlıyorsun.