annem hep anlatır. doğduğum zamandan bu yaşıma kadar, insanlardan hep nefret ettiğimi, hatta 4-5 yaşıma kadar annem ve babam dışında birilerini gördüğümde ağlarmışım. ondan sonraki yaşlarımda ise insanlara karşı hep bir soğukluğum varmış. insan kendisini tam anlamıyla çözemez ve bilemez o yaşlarda. ama sonra kendimi anlamaya başladığımda, gerçekten insanlara karşı ciddi bir soğukluğum olduğunu fark ettim.
kendimi anlamasam da her şeyi görebiliyordum. herkes kötüydü, annem dahi, kardeşlerim dahi. kötü olan şeylere bir sıcaklık besleyemez insan. bir sıcaklık beklememeli karşıdaki. ve o müthiş cümle;
+ hayatın boyunca herkese olan nefretini, soğukluğunu anlayabilirim! ama bize olan bu nefretin niye!
oysa her şeye rağmen,
en çok onları seviyorken..