iyi insanların gerçekten var olduğuna dair bütün inancımı yitirdiğim zamanlardı şu sıralar. ve bu gece iyi insanların gerçekten var olabileceğini gördüm, anladım..
saat 23.40 civarı, minibüs bekliyorum ama yok.. gelenler de mecburen bekleyip bekleyip gidiyorlar. saat de 12 ye dayandı.
toxygen de "taksiye bin git olmaz böyle" dedi. ya dedim "hele burada taksiye binmek mi? korkarım ben tek başıma" dedim. bi taksi durdu önümde, hadi bineyim yapacak bir şey yok dedim. tam taksiye binecektim, bi tane şirin mi şirin amca da yeltendi. "sen bineceksen bin" dedi. "ya aslında bineceğim de siz binecekseniz binin" dedim. gittiğim yeri sordu, yolunun üstüymüş sen de gel dedi. o inince ben devam edecektim daha. ve taksiciye fazla para verip "ben burada ineyim, kızımızı da evine kadar bırakırsınız" dedi ve indi. yok hiç gerek yok dememe rağmen kabul etmedi. ben öderim falan hiç dinlemedi bile beni. çok sağolun dedim. diyecek başka hiçbir şeyim yoktu. ne denirdi bilemiyorum zaten.
sonra bi caddenin başında ineyim ben dedim. taksici "ara sokaklar falan varsa ben bırakayım boşuna inme burada uzak kalmasın" dedi :( nasıl düşünceli nasıl kibar. ben hiç böyle bir şey görmedim.
zaten adam parayı verince taksimetreyi falan da kapatmıştı.
iyi insanlar hâlâ var.
toxycim de telefonu kapatmadı eve girene kadar. bu çocuk da ayrı bi düşünceli. allah başımızdan eksik etmesin koca yürekli toxy.
gördüğüm tek iyi taksici harbiden. diğerleri hep mi bi değişik ayol.