Ama hakkaten olmayınca olmuyor. Seneler önce platonik aşkımla bir araya gelmeye çalışıyorduk, daha doğrusu ben çok ısrar ediyordum o istemiyordu. En sonunda "hala şu şehirde misin, ordan geçicem de yarım saat oturalım" demişti, annesi hastalandı ve buluşamadık.
İkimizin de memleketi olan ortak şehrimize tatilleri denk getirerek gitmek nasip oldu ama beyfendinin farklı bir şehirde davası çıktı (avukat)...
Dedim yetti artık ben geliyorum, biletimi aldım ertesi gün yola çıkacağım, heyecanlı heyecanlı hazırlanıyorum pat babam aradı "virüsten dolayı okullar 3 hafta tatil olmuş biletini alıyorum yarın bin gel" dedi ve yine hüsran.
Neyse aylar geçti üstünden, ben yavaş yavaş unutuyorum bunu hoop bir mesaj, ben memleketteyim müsaitsen görüşebiliriz.. şaka mı bu ya falan oldum ama artık kendimden ödün veremezdim "görüşmek istemiyorum" dedim, beş dk geçmeden pişmanlık bastı beni ama nafile dönüşü yok o mesajın derken iki üç gün dayanabildim ve mesaj attım gitmediysen görüşelim diye o da "bugün döndüm, artık bir dahaki gelişimde sözüm olsun" dedi
Geçen hafta gelmiş, sozleşmiştik bulusacaktik artık ama bilin bakalım ne olmuş, anneannesi ölmüş .. Allah rahmet eylesin ne diyelim.
Yani demem o ki, cidden bir şey olmayınca olmuyor, zorlamamak gerekiyor, Allah bizi bir şeylerden koruyor ya da bazı şeylerin daha zamanı değil falan filan işte