bir süredir ölüm'ün kendisini, mekanlarını, olabilecek hissiyatını fazlaca araştırıp fazlaca dilimde dolandırdığımı, üzerine çok düşündüğümü fark ettim. meraklandım.
özellikle "ölüm, doğmaktır, başlangıçtır. ölüm, varken yok olmak değil, varken gerçek olmaktır." cümleleri fildişi bir kupaya kazınmış gibi aklıma kazınmış halde, çıkmıyor.
yaşayacak bir çok sebebim var, özellikle yaşamı/yaşamayı seçmiş olmak için. seçimlerimi seçmiş olmak için.
"ben
daha ölümü düşünmüyorum.
ben daha bir çocuk doğuracağım.
hayat taşıyor içimden.
kaynıyor kanım."
ölsem bu dizelerin özlemini duyardım.
yalnız, pek sevimsiz buluyorum düşünce hallerimi.
nesne, idea, ruh, yaratıcı.
inanç, göstergeler dünyası, ahiret.. blablablabla
hiçbir şeyin sonsuza kadar sürmeyecek olmasıyla beraber bu yukarıdaki yazdıklarımla beraber, bu yaşamı anlamlı, fakat daha ötesinde gerçek kılan belki de tek şeyin ölüm olduğu fikrine iyice ısınıyor olmam, mezarlıklara artan sempatim, neyin sebebi ve neyin sonucu olacak, merak içerisindeyim yalnızca. bunun yanında merakımı gidermek istediğim de bu seferlik söylenemez.
bu düşünce ve duyguya ulaşmama sebep olan olayların, aklıma gelen fikirlerin, okuduğum şiirlerin, yazıların, izlediğim filmlerin artışı, denk gelişi endişelendiriyor, tam bir sebep olmazken.
sonra gelip böyle nedensizce "bi' seyler yazin" yazısının altındaki kutucuğa sebepsiz endişemi dökmeye başlıyorum, hemen hemen herkesin uyumuşluğunun rahatlığında.
neyse.
(bkz: ne diyor bu kafasına soktuğum)